Po 89 latach spełnia się marzenie ks. Antoniego Christopha z Mierzyna!!! Kilka słów o mierzyńskim grodzisku

 

Najstarsze dzieje Mierzyna związane są  z gródkiem rycerskim ( grodziskiem) leżącym w dolinie Luciąży (lewy dopływ Pilicy), nieopodal nadrzecznych bagien, 6 km na południowy-wschód od najważniejszego grodu tejże okolicy-Rozprzy. Rozprza i okolice stanowiły wtedy lokalną wspólnotę opolną poświadczoną źródłowo. Obszar ten otoczony był zwartymi kompleksami leśnymi, widocznymi od strony południowej wsi Mierzyn, czyli na południe od Cieszanowic i Daniszewic oraz od wschodu. O tym, że był to teren podmokły ,bagienny świadczyć mogą zapiski pochodzące z kroniki szkoły w Mierzynie. Wspomina się tam, iż do grodziska z miejsca osiedlenia się ludności prowadził usypany wał oraz ścieżka wykonana z okrąglaków, które mieszkańcy wykopywali jeszcze na początku XX wieku. Grodzisko leży wśród łąk, na zachód od centrum wsi nad ciekiem wodnym -dopływem Luciąży, na północ od tzw. Habtyzowa. Stanowi pozostałość dawnego gródka, którego początki mogły sięgać XII-XIII w. Ma kształt ściętego stożka i otoczone jest wałem obronnym o wysokości do 5 metrów oraz zasypaną dziś fosą o szerokości do 8 metrów. Obiekt ten śmiało można identyfikować ze wzmianką pochodzącą aż z 1447r. o fortalicji, związaną z podziałem majątku przedstawicieli rodu Nagodziców/ Mierskich. Zdecydowanie wcześniej, bo w  XIII wieku gródek  stał się miejscem, które odwiedził Kazimierz Kondratowicz, książę kujawski. Miejsce to stanowiło centrum dóbr Jelitów w zachodniej części ich włości.

Grodzisko wpisane jest do Wojewódzkiego Rejestru Zabytków, nr rej. 199 z 1970 r. i nie było dotąd przedmiotem badań wykopaliskowych, przeprowadzono jedynie badania powierzchniowe. W czasie tych badań na powierzchni grodziska znaleziono min. fragmenty naczyń glinianych, datowane przez znalazców na XII- XIII w. Materiały z badań powierzchniowych znajdują się obecnie w Państwowym Muzeum Archeologicznym w Warszawie. Wokół samego grodziska znajdowane były liczne fragmenty naczyń kultury przeworskiej z początków naszej ery, z okresu wczesnego i późnego średniowiecza oraz z okresu nowożytnego. Około 1900 roku wykopano na grodzisku gruby łańcuch o prostokątnych ogniwach, długi na około 50 cm.

   Wśród licznych stanowisk archeologicznych w Mierzynie, a jest ich 19, na szczególną uwagę zasługują stanowiska nr 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10. Znaleziono tam liczne fragmenty ceramiki oraz grot bełtu i sprzączkę. Obejmują one swym zasięgiem grodzisko i tereny doń przylegające (czyli Habtyzów).Po dość szczegółowej analizie można postawić tezę, że tuż za grodziskiem znajdowała się średniowieczna osada zamieszkana przez ówczesnych mieszkańców Mierzyna.

 

Sprzączka znaleziona w pobliżu grodziska, Muzeum Okręgowe w Piotrkowie Tryb.

Przed wojną, a konkretnie w roku 1932 ówczesny proboszcz ks. Antoni Christoph starał się, by na mierzyńskim grodzisku przeprowadzono badania archeologiczne. Niestety to wielkie marzenia księdza nigdy się nie spełniło. Aż do dziś.